استفاده از سامانه های گرمایش تابشی در سالن های ورزشی

فعالیت بدنی افراد حاضر در سالن های ورزشی معمولا در یک سطح قرار ندارد و بسیار با یکدیگر متفاوت است. توان تولیدی ناشی از سوخت و ساز بدن یک ورزشکار در محدوده ۱۰۰۰ – ۵۰۰ وات ( بر حسب نوع ورزش ) قرار دارد، در حالی که توان تولیدی ناشی از سوخت و ساز بدن تماشگران که تنها ناظر مسابقات هستند و همچنین سایر ورزشکارانی که در حال فعالیت ورزشی نیستند ( مانند افراد ذخیره در جریان مسابقات ) حدود ۱۵۰ – ۱۰۰ وات می باشد؛ بنابراین جهت ایجاد آسایش دمایی در این دو گروه افراد حاضر در سالن ورزشی، توان گرمایی و دمای مؤثر متفاوتی مورد نیاز است. تامین این شرایط در سامانه های هوای گرم تنها از طریق تیغه بندی و جداسازی مناطق مختلف دمایی امکان پذیر است که این روش برای سالن های ورزشی ممکن نیست. ایجاد منطقه بندی گرمایی بدون نیاز به تیغه بندی از ویژگی های برجسته سامانه های گرمایش تابشی می باشد که به ویژه برای سالن های ورزشی بسیار مناسب است، چرا که می توان تماشاگران را که نیاز به گرمایش بیشتری دارند، تحت چتر حرارتی یک هیتر تابشی نگه داشت و ورزشکاران را که در جریان فعالیت شدید بدنی هستند، تحت چتر حرارتی سامانه تابشی دیگری به شرایط آسایش دمایی متناسب با میزان فعالیت آن ها رساند. یکی از کاربردهای سامانه های گرمایش تابشی، سالن های ورزشی می باشد. از آنجا که محیط های ورزشی غالبا کاربری موقتی دارند، در صورت استفاده از سامانه موتورخانه مرکزی بایستی در روزهای تعطیل نیز سامانه را روشن نگه داشت؛ چرا که در این سامانه ها نمی توان به محض روشن کردن موتورخانه، گرمای مطلوبی ایجاد نمود؛ در صورتی که سامانه های گرمایش تابشی به واسطه اینکه انرژی را به صورت امواج منتقل می نمایند، چند دقیقه پس از روشن نمودن آن ها، سالن دارای گرمای مطلوب خواهد شد. بدین ترتیب، عدم نیاز به روشن بودن سامانه های گرمایش تابشی در ساعات و روزهای تعطیل، صرفه جویی چشمگیری را در مصرف سوخت در مقایسه با سامانه های هوای گرم موجب خواهد شد ( دست کم ۵۰ درصد ). بایستی توجه داشت این میزان صرفه جویی در مصرف سوخت، افزون بر صرفه جویی ناشی از کاهش تلفات حرارتی در ساختمان می باشد.

به طور کلی سالن های ورزشی به سبب فعالیت بدنی بسیار زیاد ورزشکاران و انبوه تماشاگران نیاز به تهویه و تعویض هوای افزون تری دارد ( ۱۰ – ۵ بار در ساعت ). پایین بودن دمای هوا در سامانه های تابشی در مقایسه با سامانه های هوای گرم سبب کاهش تلفات ناشی از تعویض هوا در این سالن ها می شود که با افزایش تعداد دفعات تعویض هوا، درصد کاهش تلفات در هیتر های تابشی در مقایسه با سامانه های هوای گرم به شدت افزایش می یابد ( تا حدود ۸۰ درصد ). تامین آسایش گرمایی در دمای هوای پایین تر علاوه بر صرفه جویی و کاهش هزینه های سوخت سبب احساس مطلوب تری در ورزشکاران می گردد. برای مثال در سالن های ژیمناستیک، در سامانه های هوای گرم ورزشکاران در دمای هوای ۱۸ درجه سانتیگراد احساس آسایش گرمایی می کنند، در حالی که سامانه گرمایش تابشی همین احساس را در دمای هوای ۱۴ درجه سانتیگراد برای ورزشکاران مهیا می سازد. هنگامی که ورزشکار با هوای خنک تر همان احساس گرمای مطلوب را داشته باشند، طبیعی است که با نشاط بیشتری فعالیت خواهد کرد و اکسیژن بیشتری را نیز دریافت می کند، به علاوه چون در سامانه های گرمایش تابشی نیازی به جابجایی هوا وجود ندارد، از پراکنده شدن گرد و غبار و آلودگی جلوگیری شده و این امر بخصوص در محیط های ورزشی در سلامت محیط تاثیر انکار ناپذیری دارد.

با توجه به اینکه سامانه های گرمایش تابشی پیش و بیش از هوای سالن، کف سالن و ابزار و تجهیزات موجود و تحت پوشش چتر حرارتی خویش را گرم می کنند، از این رو دمای سطوح مجاور بیش از دمای هوای سالن خواهد بود. در ورزش هایی همچون ژیمناستیک،دوچرخه سواری، وزنه برداری، بدن سازی و ورزش های باستانی و … که در آن ورزشکار با تجهیزات مختلفی در ارتباط است یا در کشتی و ورزش های رزمی که بدن ورزشکار بدون پوشش کافی با کف سالن در تماس است، گرم بودن کف سالن و تجهیزات موجود، آسایش، ایمنی و عملکرد مطلوب ورزشکاران را در پی خواهد داشت. افزون بر این، دمای بالاتر سطوح مجاور مانع از تقطیر بخار آب بر روی جداره های سالن و تجهیزات می شود و از ایجاد رطوبت در کف سالن و همچنین زنگ زدگی تجهیزات ورزشی جلوگیری می کند.